Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Εντυπώσεις από μια γιορτή ζωής

Ήταν η πρώτη φορά που παρευρισκόμουν σε μια τέτοια εκδήλωση. Όχι απαραίτητα γιορτή. Απλώς να περιτριγυρίζομαι από άτομα που σαν κι εμένα έδωσαν ή δίνουν μια μάχη με τον καρκίνο ή πρόσωπα που τον έζησαν από κοντά.
Τη σελίδα της ΜΚΟ Μείνε δυνατός (http://www.bestrong.org.gr/) την είχα επισκεφθεί όταν ξεκίνησα με τη δική μου αρρώστια. Μου έδωσε τότε μια εικόνα προχειρότητας, με κείμενα σαν μεταφράσεις, ένα offline Skype, ένα offline chat, ένα φόρουμ χωρίς ζωή. Προσπέρασα λοιπόν και την ανάγκη που θα μου κάλυπτε -τη συζήτηση με άτομα που δεν ήξερα και την επιφόρτιση με τις σκοτεινές μου σκέψεις- την κάλυψα στο blog μου πού όλως τυχαίως είχε το κατάλληλο url αλλά και στο twitter.
Δε θα έπαιρνα χαμπάρι τη χθεσινή γιορτή αν δε μου το έλεγε μια φίλη από το twitter είναι η αλήθεια.
Μερικές σκέψεις από χθες λοιπόν.
- Όσο κοντά κι αν έχει έρθει κάποιος με έναν καρκινοπαθή (συγγενή, φίλο, ασθενή) η φωνή του ακούγεται αλλιώς από εκείνου που το έζησε ο ίδιος. Σαν τη φράση στο Lost, "live together, die alone" και ο άνθρωπος που είδε το θάνατο ως ενδεχόμενο, κατάλαβε ότι όταν πεθαίνεις, πεθαίνεις μόνος και ίσως αυτό να είναι πιο τρομακτικό και εγωιστικό από όλα.
- Υπάρχουν υπερβολικά πολλοί φορείς για τον καρκίνο, ενώ θα έπρεπε κατ' εμε να υπάρχει μόνο ένας που να εκφράζει και να διεκδικεί δυνατά. Παρά τις καλές προθέσεις όλων των συμμετεχόντων θα ήθελα να τους δω κάτω από μία ομπρέλα.
- Κάθε εβδομάδα, άντε κάθε δυο μαθαίνω για μια οικογένεια που κάποιο μέλος της έχει καρκίνο. Στη χθεσινή γιορτή όμως ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Προτίμησαν να πάνε στο Σύνταγμα από το να ακούσουν έναν άνθρωπο να μιλάει για τις 3,5,10 φορές που είδε το θάνατο και νίκησε.
- Λόγω πίεσης χρόνου δεν πήρα χθες το λόγο όπως πρότεινε η καλή μου @kgapo (http://epatientgr.wordpress.com/). Ήθελα να πω 3 πράγματα. α) Σε ένα ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο, η γενική περίπτωση σε δύσκολες περιπτώσεις είναι να σε αφήσουν να πεθάνεις. Το έζησα. β) Να μην ξεχνάμε τους μεγαλύτερους ήρωες, τα μικρά παιδιά-ασθενείς που ταλαιπωρούνται όσο κι εμείς με μια τεράστια ψυχή. γ)Να μην ξεχνάμε τους μόνους ανθρώπους. Σαν τον κ. Γιώργο αν θυμάστε, που ενώ το σώμα τους λιώνει δεν έχουν ένα χέρι να τους προτείνει ένα ποτήρι δροσερό νερό και ένα χαμόγελο.
- Ο καρκίνος δεν είναι κατάρα ούτε επάρατη νόσος. Πρέπει να ζούμε μαζί του με μια σχέση σεβασμού και προσοχής. Η πρόληψη είναι πάνω από όλα. Και δε θα πω για ακτινοβολίες κινητών, διατροφή κτλ. αλλά για τακτικούς ελέγχους, σημασία σε περίεργους πόνους και αφύσικη κόπωση ή μεταβολές του βάρους.

Δυνατοί ή μη, μένουμε και αυτό είναι το σημαντικότερο. Πρέπει πάντα να μας είναι αρκετό.

2 σχόλια:

serenata είπε...

Δεν έχω ζήσει την εμπειρία, μόνο από μια γνωστή παλιά...Είμαι της άποψης όμως πως κάθε αρρώστια γι αυτόν που τη βιώνει είναι ένα βάσανο.
Είναι πολύ γεναίος ο τρόπος που το αντιμετωπίζεις και σίγουρα βοηθάς και άλλους! Καλό κουράγιο!!!

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου και πάλι,
έγραψα ένα μακρύ σχόλιο και κάτι έγινε και σβήστηκε.
Θα προσπαθήσω να τα πω επιγραμματικά.
Συμφωνώ με τον σχολιασμό σου για το φόρουμ-ιστοσελίδα που αναφέρεις. Έχω και γω τις εμπειρίες μου από κει. Σε κάποια φάση προσπάθησα να το ζωντανέψω γράφοντας πολύ μιας και είχα ζηλέψει τα φόρουμ του εξωτερικού, αλλά εις μάτην, μόνο αναλώθηκα. Έφτιαξα και μπλογκς, τα οποία στην αρχή με βοηθούσαν σαν μέσο έκφρασης, αλλά και αυτά τα έσβησα το ένα μετά το άλλο, καθώς στο τέλος πιέστηκα και εδώ πολύ. Μια ασθενής ήμουν και γω, δεν είχα απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που μου έθεταν, ίσως φταίω και γω εκπέμποντας έναν εαυτό που στην πραγματικότητα δεν ήμουν. Τώρα στο τελευταίο, το μπλογκ που είδα ότι επισκέφτηκες είναι ανενεργό, δεν μου βγαίνει πια, όπως τότε. Δεν σε παρέπεμψα εσκεμένα εκεί, αλλά για να σχολιάσω μου ζητείται λογαριασμός google και αυτός είνααι συνδεδεμένος μαυτην την τελευταία κατασκευή μου.
Έτσι λίγα λόγια για μένα
Φιλικά
sundy